Syn. R. x slavinii Casque Rouge, Pink Cascade, Flemor.
Nazwą R. x margaretta określa się mieszańce robinii szczeciniastej R. hispida i białej R. pseudoacaccia opisane po raz pierwszy w 1922 przez amerykańskiego botanika Williama Willarda Ashe’a (1872-1932). Zapewne upamiętnia ona małżonkę uczonego – Margaret Henry Wilcox, (podobnie jak głóg C.margaretta czy dąb Q. margaretta).
Szybko rosnące małe drzewo lub rzadziej większy krzew dorastające do wys. 6-10 m i szerokości 5-8 m. Pędy początkowo wyprostowane z wiekiem przewieszają się tworząc asymetryczną, luźną koronę o szerokolejkowatym zarysie. Jednoroczne pędy brązowe z małymi (0,5 cm) cierniami w węzłach. Liście złożone nieparzystopierzaście z 11-19 jasnozielonych listków dł. 3,5-5 cm. Po wyjściu z pąków brązowo nabiegłe. Listki w nocy bądź przy wilgotnej pogodzie składają się charakterystycznie wpół. Kwiaty pachnące, fioletowo-czerwone w luźnych gronach dł. do 15 cm. Pojedyncze mają średnicę ok. 2-3 cm, żagielek z wyraźną żółtą plamą. Kwitnie w końcu maja, na początku czerwca nieco wcześniej niż robinia biała. Owocem są płaskie strąki 5-10 cm dł. W naszym klimacie nasiona zwykle sterylne. Głęboki system korzeniowy. Roślina niewymagająca co do gleby i stanowiska, dobrze rośnie w pełnym nasłonecznieniu. Jak u większości robinii tak i u tej gałęzie są kruche, łamliwe i bywają uszkadzane przez silne wiatry. Odporna na mróz (bardziej niż R. hispida), nadaje się do uprawy na terenie całego kraju. Przydatna do nasadzeń miejskich. Wytwarza odrosty korzeniowe, szczególnie na żyznych glebach. Odmiana wyselekcjonowana w szkółce Princeton Nurseries (New Jersey, USA) w 1950.
