Mały, kwitnący na przedwiośniu, przed rozwojem liści krzew o białych kwiatach podobnych do forsycji. Obecnie znany jest jedynie z siedmiu stanowisk w środkowej części terytorium Korei Południowej. Rodzaj monotypowy (do którego należy tylko jeden gatunek) z rodziny oliwkowatych (Oleaceae). Od forsycji różni się przede wszystkim białą barwą kwiatów i kształtem owoców.
Gatunek został po raz pierwszy opisany w 1919 przez japońskiego botanika Prof. Takenoshin Nakai. W 1924 przesłano nasiona do Arboretum Arnold (USA) a w 1932 żywy okaz do Kew Gardens. W produkcji szkółkarskiej od 1937 (Keeper’s Hill Nursery, Wimborne, Dorset). Niski krzew (wys. 1-2 m) o rozpostartych lub przewisających z wiekiem gałęziach. Młode pędy ciemnopurpurowe, nieco kanciaste. Liście naprzeciwległe, dł. 3-5 (8) cm, wąskojajowate, całobrzegie i błyszczące, podobne nieco do abelii (stąd nazwa rodzaju). Pąki kwiatowe ciemnopurpurowe, formują się już w jesieni. Kwiaty białe, czasem z różowym rumieńcem, lejkowate (szer. ok. 1,5 cm) o 4 zrosłych płatkach szerokości 2-3 mm i żółtych pylnikach. Zebrane w grona po 3-15 sztuk pachną wyraźnie podobnie jak migdały. Czas kwitnienia przypada na wczesną wiosnę przed rozwojem liści (III-IV), po oczarach a przed forsycją i wczesnymi magnoliami. Owocem jest okrągły skrzydlak średnicy 2-3 cm, podobny do owoców wiązu lub parczeliny (Ptelea).
Ogólnie roślina mało wymagająca, rośnie na większości gleb byle nie nazbyt wilgotnych. Preferuje stanowiska słoneczne do lekko zacienionych, osłonięte od zimnych wiatrów. Lepiej się udaje w cieplejszych miejscach np. przy południowej ścianie budynku. W surowsze mrozy bądź podczas wiosennych przymrozków pąki kwiatowe mogą przemarzać, stąd zaleca się ją okrywać. Po kwitnieniu trzeba przycinać najstarsze pędy o 1/3 dla uzyskania lepszego pokroju i obfitszego kwitnienia. Co kilka lat można radykalnie przycinać prawie do ziemi. Mrozoodporność dostateczna (nawet do -29 st. C). Łatwo rozmnaża się z sadzonek lub poprzez odkłady. Nasiona mają krótką żywotność i rzadko się wykształcają.
