Ostatnimi czasy otrzymuję sporo zapytań o hibiskusy bylinowe. Świadczy to o dużym zainteresowaniu tymi roślinami, które dopiero wchodzą na nasz rynek jak również o pewnym niedostatku informacji. Wychodząc naprzeciw wszystkim zaintrygowanym uderzającą wielkością kwiatów oraz zainteresowanych możliwością ich uprawy w naszym kraju dedykuję poniższy artykuł. Dla wszystkich zniechęconych jego długością proponuję krótkie streszczenie:
1. Hibiskusy bylinowe to nie to samo co popularna w naszych ogrodach ketmia syryjska (Hibiscus syriacus) ani też często spotykana jako roślina doniczkowa tzw. chińska róża (Hibiscus rosa-sinensis).
2. Są to rośliny zielne, których części nadziemne zamierają przed zimą i ponownie odradzają się następnej wiosny.
3. Głównym walorem dekoracyjnym są niespotykanej wielkości kwiaty dorastające nawet do średnicy 30 cm. Podstawowe ich kolory to biały, różowy i czerwony w przeróżnych kombinacjach. Czas pełnego rozkwitu pojedynczego kwiatu to tylko jeden dzień. Kwitną od sierpnia do października.
4. Wszystkie dostępne współcześnie w handlu odmiany ogrodowe są mieszańcami kilku północnoamerykańskich gatunków: Hibiscus moscheutos (zwany czasem ketmią błotną), H. coccineus, H. laevis (syn. H. militaris), H. palustris oraz H. grandiflorus
5. Dzięki wysiłkom hodowców udało się uzyskać podwyższoną mrozoodporność tych mieszańców. W USA zaleca się ich uprawę nawet w strefach klimatycznych o minimalnej temperaturze zimą – 34 stopnie C. Mrozoodporność odmian zależy od udziału genów poszczególnych gatunków wyjściowych.
6. Średnia wysokość roślin to ok. 120 cm.
7. Podstawowe zalecenia uprawowe to: stanowisko słoneczne, gleba zdrenowana, organiczna o pH 6-7 o stałym uwilgotnieniu. Po zaschnięciu pędy należy przyciąć i grubo wyściółkować. Nawozić regularnie po ruszeniu wegetacji od początku maja.
8. Możliwości uprawy w Polsce: pierwsze doświadczenia jak i dane hodowców o mrozoodporności hibiskusów bylinowych są dość obiecujące. Należy wszakże pamiętać że minimalne temperatury zimowe to nie jedyna cecha jaka determinuje naturalne ekosystemy ‘składowych’ gatunków w ich naturalnych siedliskach w Ameryce Północnej.
Egzotyczne, tropikalne, wymarzające. To słowa, którymi często opisujemy odmiany ozdobne Hibiscus moscheutos, kiedy pierwszy raz je widzimy. W rzeczywistości ten egzotyczny i tropikalny w wyglądzie gatunek klasyfikuje się w strefie 4-9 w amerykańskim systemie stref zagrożenia mrozem USDA (Clausen 1989), tzn. zalecany jest dla obszarów o minimalnej temperaturze zimą od -34 do -6 stopni C. Pod względem mrozoodporności znacznie więc różni się od swoich tropikalnych krewniaków. Być może winnym tego zamieszania jest też i częściowo fakt, ze dotychczas bardzo rzadko widywało się go w uprawie.
Hibiscus moscheutos L. zwany czasami u nas ketmią błotną, należy do rodziny Ślazowatych (Malvaceae) i w stanie naturalnym rośnie na podmokłych terenach wschodnich stanów USA od Massachusetts do Michigan i na południu po Alabamę i Georgię. Spotykane w uprawie odmiany są w istocie mieszańcami uzyskanymi w wyniku krzyżowania H. moscheutos, H. coccineus i H. militaria, choć często bywają określane jako odmiany H. moscheutos (Clausen 1989). Ich nazewnictwo tak w literaturze jak i w handlu jest niestabilne – te same odmiany czasem wymieniane są jako mieszańce, innym zaś razem przypisywane są do poszczególnych gatunków bądź podgatunków (Huxley 1992).
Pokrój rośliny, ulistnienie i kwiaty różnią się u poszczególnych odmian, ale to te ostatnie przyciągają najwięcej uwagi. Są wielkie, lejkowate, o średnicy do 30 cm, wyrastające pojedynczo w kątach liści. Pięciopłatkowa korona kwiatów może być koloru białego, różowego bądź czerwonego, często z ciemniejszym środkiem. Intensywność koloru płatków i obecność wewnętrznego oczka także różnią się w zależności od odmiany, od brylantowo różowego z jasno czerwonym oczkiem do czysto białego bez oczka. Kwiat może być płaski lub płytko lejkowaty do kielichowatego, z płatkami zachodzącymi na siebie lub wyraźnie oddzielonymi.
Są to rośliny zielne kilku- lub wielopędowe osiągające wysokość 0,9 – 2,4 m (przeciętnie 1,5 m) o liściach skrętoległych długości do 20 cm, lancetowatych do szeroko owalnych, całobrzegich lub 3 lub 5-cio klapowanych, szarozielonych, od spodu biało owłosionych. Te głęboko wcięte, podobne do klonu liście uderzająco kontrastują z okrągłymi kwiatami.
Hibiscus moscheutos najlepiej rośnie na wilgotnych glebach organicznych ale toleruje też szeroki zakres uwilgotnienia (Giles 1980). Najlepszym stanowiskiem jest pełne słońce choć znosi też i półcień. Może być sadzony na rabatach bylinowych, między krzewami, jako żywopłot, tło dla innych roślin bądź w grupach w pobliżu zbiorników i cieków wodnych. Różnorodność form i wielkości czyni tą grupę roślin dość wszechstronną w zastosowaniu, tak w nasadzeniach pojedynczych jak i grupowych.
Kwitną od sierpnia do października. Trwałość jednego kwiatu to jeden dzień.
Rozmnaża się poprzez sadzonki, podział i nasiona. Najbardziej wydajnym i najczęściej spotykanym sposobem jest sadzonkowanie. Rozmnażanie generatywne poprzez nasiona nie zapewnia powtarzalności cech odmianowych. Sadzonki pobiera się w maju i czerwcu. Ukorzeniają się dość łatwo w mieszaninie torfu i perlitu (2:1). Zaleca się okresowe zamgławianie i podgrzewanie podłoża (21 C). Stosowanie hormonów przyśpiesza ukorzenianie. Zamaczanie sadzonek w 4000 ppm IBA w talku lub 3000 ppm IBA/NAA pozwala osiągnąć wydajność 95-100 %.
Historia hodowli hibiskusów bylinowych:
Wielkokwiatowe odmiany hibiskusów bylinowych nie są niczym nowym. Już w 1807 roku katalog firmy John Bartram i Syn z Filadelfii zawierał nasiona dzikich form. John Bartram (1699-1777) był jednym z pierwszych i najbardziej znanych badaczy angielskich podróżującym po krajach Nowego Świata w poszukiwaniu nowych roślin. Kwitnące okazy hibiskusów o oszałamiająco wielkich kwiatach wywoływały sensację w Europie lecz w większości były to rośliny błotne, zbyt wysokie i skąpo kwitnące. Oczywiście z czasem hodowcy rozwiązali wszystkie te problemy.
Początki współczesnych odmian wiąże się z nazwiskiem Roberta Darby ze stanu Maryland, który swoje dwa najbardziej udane mieszańce nazwał na cześć Lorda i Lady Baltimore. Cieszą się one popularnością do dzisiaj. W latach 50-tych wyhodował on odmianę Lord Baltimore (stabilny, czerwony mieszaniec) krzyżując ze sobą kilka pospolitych ale w większości szerzej nieznanych gatunków dzikich hibiskusów zebranych na bagnach od stanu Louisiana po New Jersey. W 1977 Darby stworzył odmianę Lady Baltimore. W swoim patencie wyjaśniał, że obydwie odmiany uzyskał krzyżując cztery krajowe gatunki hibiskusów: H. militaria (obecnie nazywany H. laevis), H. coccineus, H. palustris i H. moscheutos.
W latach 60-tych Sakata Seed Corporation w Japonii rozwinęło projekt krzyżowania hibiskusów. Owocem tych prac były bardzo udane odmiany ‘Southern Belle’ i ‘Dixie Belle’ lecz największy sukces osiągnięto w latach 70-tych i 80-tych ze spektakularnymi odmianami z serii Disco Belle.
W ostatnich latach centrum hodowli tych roślin przesunęło się do miejscowości Lincoln w stanie Nebraska, gdzie trzej bracia Fleming – James, David i Robert rozpoczęli swoje prace hodowlane. Żaden z braci nigdy nie założył rodziny poświęcając całe swoje życie pracom nad krzyżowaniem roślin. Ich matka była stanowym przyrodnikiem więc przekazała im zapewne gruntowną wiedzę o miejscowej florze. Bracia stali się sławni jako hodowcy cennych, nowych odmian goździków, przetaczników i lagerstroemii po czym zabrali się za hibiskusy osiągając spektakularne sukcesy.
Prawdopodobnie ich najbardziej znanym mieszańcem jest Kopper King. Odmiana ta cechuje się nie tylko dwukolorowymi, wielkimi (do 30 cm) kwiatami ale i unikalnym ulistnieniem w kolorze miedzi. Inne ich znane odmiany to Old Yella, Torchy, Fireball, Robert Fleming, Dream Catcher, Fantasia i Plum Crazy. Ostatni z braci, David zmarł w 2001.
Zalecenia uprawowe:
Hibiskusy bylinowe to rośliny zielne, których część nadziemna zamiera wraz z nadejściem pierwszych mrozów. Należy wtedy przyciąć pędy do wysokości ok. 15 cm i wyściółkować np. drobną korą warstwą grubości 25 cm. Należy pamiętać, że nawet w okresie spoczynku rośliny te są wrażliwe na wilgotność gleby. Zbyt duża ilość wody powoduje gnicie korzeni a jej niedostatek dehydratację czyli wysuszenie. W okresie spoczynku rośliny nie wymagają nawożenia.
Kluczem do sukcesu w uprawie jest cierpliwość. Hibiskusy to ostatnie z bylin, które budzą się ze stanu uśpienia wiosną. Kiedy temperatura gleby jest na stałym poziomie 15-24 stopni C wybudzają się w ciągu 10-14 dni. Kiedy gleba ma stałą temperaturę 24-29 stopni C wybudzają się po 4-7 dniach. W naszych warunkach klimatycznych wegetacja tych roślin rozpoczyna się zwykle na początku maja. Pod tym względem istnieje pewna zmienność odmianowa. Na przykład takie odmiany jak Fireball czy Kopper King wybudzają się 7 lub więcej dni przed innymi (np. Lady Baltimore czy Fantasia). W obrębie tej samej odmiany poszczególne rośliny również niejednocześnie budzą się ze stanu zimowego spoczynku.
W trakcie wegetacji należy utrzymywać stałą wilgotność podłoża. Z powodu szybkiego tempa wzrostu konieczne jest nawożenie (np. NPK 20-10-20) wiosną. By otrzymać silniejsze, bardziej rozkrzewione rośliny zaleca się uszczykiwać pąki wierzchołkowe gdy rośliny osiągną wysokość 15-20 cm ( w fazie 4-5 węzłów).
Przydatna do uprawy jest każda dobrze zdrenowana gleba ogrodowa bogata w materię organiczną o pH 6-7. Preferowane stanowiska słoneczne lub półcieniste z minimum 6 godzinami pełnego oświetlenia.
Przegląd odmian:
• H. grandiflorus Albus – czysto białe ,wąskie, rozdzielone, zwężone u nasady płatki
• H. moscheutos Albus – wys. 140 cm, kwiaty białe z czerwonym oczkiem. Bardzo stara odmiana, po raz pierwszy wymieniona w katalogu szkółki William Prince, USA w 1827. W handlu często była mylona z wyselekcjonowaną później przez Basseta odmianą ‘Crimson Eye’.
• H. palustris Albus – kwiaty białe, wymieniana w literaturze w USA w 1907 i prawdopodobnie wcześniej
• H. Anna J. Hemming – wys. 120-140 cm, szer. 40-75 cm, kwitnie w końcu VIII I IX, kwiaty czerwone średnicy 14-16,5 cm, płatki zachodzące, u podstawy białe, liście głęboko klapowane o wydłużonym centralnym odcinku, czerwone żyłki i szypułki i brzegi liści, bordowy kolor łodyg. Pochodzenie nieznane, często przypisywane Ernestowi Hemmingowi pracującymi w latach 1903-1907 nad mieszańcami trzech gatunków o klapowanych lisciach
• H. Aquarian (H. moscheutos x H. coccineus) wys. 90 cm, kwiaty lawendowo-różowe o grubych płatkach, liście zielone, czerwono nabiegłe, ilitaria óż. Wyhodowana przez Fleming Flower Fields, USA.
• H. Angelique (H. moscheutos x H. rosa-sinensis) wys. 90 cm, kwiaty białe z czerwonym oczkiem, ilitaria ó, płatki skrzywione, liście klapowane, podobne do klonu, zielone. Wyhodowana przez Fleming Flower Fields, USA.
• H. seria BELLE (H. moscheutos x H. mutabilis) wyhodowana przez Sakata Seeds Inc. W Japonii, kwiaty nieco mniejsze w różnych kolorach, odmiany:
• Dixie Belle Pink – różowe kwiaty, wprowadzona w 1993
• Dixie Belle Rosy Red – wprowadzona w 1985
• Dixie Belle White – kwiaty białe, wprowadzona w 1982
• Southern Belle – różne kolory, oferowana od 1967, w handlu w latach 70-tych
• H. moscheutos Big Red – wys. 120-150 cm, kwiaty purpurowo-czerwone, płatki średnio zachodzące
• H. Blue River II – wys. 150-210 cm, kwiaty czysto białe średnicy 19 cm żłobkowane wzdłuż nerwów. Wyselekcjonowana przez: Lewis Ginter B.G. w lecie 2009. Strefa 5.
• H. Brandy Punch z serii CORDIAL – wys. 100-120 cm, jaskrawo różowe kwiaty z bardziej czerwonym środkiem, o bardzo szerokich, zaokrąglonych płatkach. Liście jasnozielone, podobne do klonu. Hodowca: Blooms of Bressingham
• H. Bright Eyes – wys. 80-110 cm, kwiaty białe z czerwonym oczkiem, czarkowate o zachodzących, lekko pomarszczonych płatkach średnicy 18-19 cm
• H. Brilliant Cerisse – wys. 115-160 cm, kwiaty purpurowo-czerwone z czerwonym oczkiem średnicy 20-26 cm, płytko lejkowate do płaskich. Łodygi zielone.
• H. Candy Stick – wys. 60-110 cm, kwiaty czerwone o ciemniejszym żyłkowaniu, szeroko lejkowate do płaskich, liście ciemno zielone, łodygi czerwono nabiegłe.
• Hibiscus serii CARAFE i SPLASH sprzedawane razem pod nazwą DWARF VINTAGE – wyhodowane przez Marka A. Smitha, Fort Myers, FL, USA, wprowadzona przez Yoder Brothers. Odmiany:
• Carafe Bordeaux – wys. 115 cm, kwiaty różowo-czerwone z oczkiem
• Carafe Chablis – wys. 80 cm, kwiaty białe, liście ciemnozielone
• Carafe Grenache – wys. 90 cm, kwiaty fioletowo-różowe z ciemniejszym, czerwonym oczkiem
• Splash Pinot Grigio – wys. 75 cm, kwiaty białe z małym, czerwonym oczkiem, płatki bardzo szerokie, szorstkie w dotyku
• Splash Pinot Noir – wys. 75 cm, kwiaty różowo-czerwone, średnicy 20-25 cm,
• H. moscheutos Chablis – wys. 90 cm, kwiaty błyszczące, białe, liście jasnozielone
• H. Cherry Brandy z serii CORDIAL – wys. 100-120 cm, kwiaty różowo-czerwone, liście czerwone, podobne do klonu, wyselekcjonowany przez: Blooms of Bressingham, wprowadzony w 2007
• H. Cherub – wys. i szer. 60-90 cm, kwiaty czarkowate w pąku różowe, jaśniejsze po otwarciu z małym czerwonym oczkiem, płatki zachodzące, skręcone. Liście błyszczące, zielone, podobne do klonu. Hodowca: Gretchen Zwetzig i David W. Fleming, Lincoln, Nebraska, w handlu od 2006. Pierwsza, mrozoodporna krzyżówka z udziałem H. rosa-chinensis.
• H. Cindy Loo – kwiaty jasnoróżowe, z małym, czerwonym oczkiem. Płatki silnie wybrzuszone między nerwami
• H. Cinnamon Grappa z serii CORDIAL – wys. 100-120 cm, kwiaty czerwone, liście jasnozielone, podobne do klonu. Hodowca: Blooms of Bressingham, wprowadzony w 2007
• H. Clown – wys. 130-160 cm, kwiaty różowe z czerwonym oczkiem średnicy 16-19 cm, zwykle bledsze u podstawy, płatki mocno zachodzące, o pofalowanych brzegach
• H. Cotton Candy – kwiaty jasnoróżowe
• H. Cranberry Punch – jedna z najciemniejszych, czerwonych odmian.
• H. Crimson Eye – wys. 120-140 cm, kwiaty białe ze szkarłatnym oczkiem być może oferowana już w 1902 przez szkółkę Peter Henderson z Nowego Jorku, jeśli to nie zbieżność nazw.
• H. Crimson Wonder – wys. 120-170 cm, kwiaty różowo-czerwone bez wyraźnego oczka, średnicy 20-23 cm
• H. Crown Jewels– kwiaty białe z czerwonymi plamami. Liście ciemno-purpurowe, podobne do klonu. Hodowcy: Gretchen Zwetzig i David W. Fleming, Lincoln, Nebraska, wprowadzona do handlu w 2002 przez Flemings Flower Fields, Nebraska, USA. Strefa 4.
• H. Davis Creek – wys. 210 cm, pokrój wąski, wyprostowany. Podobny do H. coccineus (błyszczące, podobne do klonu liście). Łodygi purpurowe, kwiaty różowoczerwone. Wyselekcjonowany przez Plant Delights Nursery, Raleigh NC. Strefa 6.
• H. Draped Lady – kwiaty jasnoróżowe z małym, czerwonym oczkiem
• H. Dreamcatcher (H. moscheutos x H. coccineus) – kwiaty różowe z fioletowo-czerwonym środkiem o grubych płatkach. Liście klapowane. Hodowca: Flemings Flower Fields, USA
• H. Eruption – wys. 90 cm, kwiaty czerwono purpurowe o grubych płatkach. Liście podobne do dębu, klapowane. Hodowca: Flemings Flower Fields, USA
• H. Etna Pink – kwiaty różowe, po otwarciu jaśniejsze, średnicy 25 cm. Duże, fioletowo-czerwone oczko. Liście ciemnozielone.
• H. Everest White – kwiaty białe z małym, blado różowym oczkiem średnicy do 30 cm. Płatki zaokrąglone. Pochodzenie: William L. Morrison, Park Ridge, IL, USA, lata 70-te
• H. Fantasia – wys. 90 cm, pokrój zwarty, kulisty. Kwiaty koloru lawendy o pofalowanych płatkach. Średnica 20-23 cm. Liście 3-klapowe. Wyhodowany przez braci Fleming. Strefa 4.
• H. Fireball – wys. 120 cm, zwarty pokrój. Kwiaty jasnoszkarłatne, w cieniu bardziej ciemnoczerwone. Cechuje się bardzo długim okresem kwitnienia – od VI do IX. Liście zielone, purpurowo nabiegłe na brzegach i wzdłuż nerwów. Wydłużone, lancetowate, ząbkowane na brzegach. Wyhodowany przez braci Fleming.
• H. Flare (H. Brilliant Cerisse x H. moscheutos siewka). Pochodzenie – Sam McFadden, Uniwersytet Floryda, Gainsville, ok. 1962
• Hibiscus mutabilis Flora Plena – wys. do 3 m, kwiaty bladoróżowe do różowych, oferowany przez Plant Delights.
• H. Galaxy – wys. 90-120 cm, kwiaty białe, jasnoróżowe, do czerwonawych, często z małym czerwonym oczkiem średnicy 20-25 cm, rozmnażany z nasion
• H. moscheutos Giant Maroon – wys. 110-130 cm, kwiaty czerwone, średnicy 20 cm. Pokrój luźny.
• H. Intense Pink – wys. 180-210 cm, kwiaty różowe średnicy 15 cm, kielichowate o zachodzących płatkach.
• H. Jazzberry Jam – wys. 120-150 cm, kwiaty karmazynowo-różowe z małym, czerwonym oczkiem, średnicy 23 cm o silnie pofalowanych płatkach.
• H. Kilimanjaro – kwiaty czerwone średnicy 25-30 cm
• H. Kopper King – wys. 100-120 cm, kwiaty białe do blado różowych z jaskrawym, czerwonym oczkiem rozlewającym się wzdłuż nerwów, średnicy 30 cm. Płatki lekko zachodzące, pofalowane. Liście 3-5 klapowe, podobne do klonu, miedziano-czerwone, pomarańczowo-czerwone od spodu. Nowe przyrosty żółtozielone z pomarańczowo-czerwonym odcieniem. W cieniu liście zielone, czerwono żyłkowane. Wyhodowany przez braci Fleming. Strefa 4.
• H. Kui-Nuku – wys. 75 cm, kwiaty różowe z fioletowo-czerwonym środkiem. Płatki zachodzące. Wyhodowany przez braci Fleming
• H. Lady Baltimore – wys. 120 cm, pokrój zwarty, wzniesiony o sztywnych łodygach. Kwiaty jasnoróżowe z dużym, czerwonym oczkiem zajmującym 1/3 powierzchni płatków. Średnica 15-20 cm, liście podobne do klonu. Hodowca: Robert Darby. Strefa 4-5
• H. Lester Riegal – wys. 110-130 cm. Pokrój luźny, otwarty. Kwiaty różowe o ciemniejszych żyłkach z czerwonym oczkiem. Płatki pofalowane, płaskie. Średnica 22 cm
• H. Lewis Beck – wys. 115-140 cm, kwiaty różowe, średnicy 24 cm, płaskie, o lekko zachodzących płatkach
• H. Little Prince – wys. 60-75 cm, kwiaty jasno lawendowo-różowe o ciemniejszych krawędziach i fioletowo-czerwonym oczku. Płatki lekko zachodzące, słabo pofalowane. Liscie zielone, podobne do klonu. Wyhodowany przez braci Fleming
• H. Lord Baltimore – wys. 160-210 cm, kwiaty płaskie, szkarłatno-czerwone. Płatki zachodzące, lekko pofalowane. Średnica kwiatów – 18-22 cm. Liście klapowane, łodygi bordowe. Hodowca: Robert Darby. Strefa 4-5
• H. Lord’s Pink – wys. 125-135 cm, kwiaty jasnoróżowe,średnicy 16-22 cm, czarkowate o zachodzących płatkach
• H. serii LUNA wys. 60-90 cm, szer. 60 cm, pokrój niższy, bardziej zwarty. Rozmnażane z nasion, kwitną w pierwszym roku. Wyhodowane przez Pan-American Seeds w 2006. Odmiany:
• Luna Blush – kwiaty białe z różowym pierścieniem i czerwonym środkiem
• Luna Pink Swirl – kwiaty średnicy 20 cm, białe z różowym odcieniem i z ciemniejszym oczkiem
• Luna Red – kwiaty ciemne, bordowo-czerwone
• Luna White – kwiaty białe z dużym, czerwonym oczkiem
• H. Matterhorn – kwiaty białoróżowe, hodowca: William L. Morrison, Park Ridge, IL, USA lata 70-te
• H. Mauvelous – kwiaty różowe, ciemniejsze w pąku z różowo-czerwonym oczkiem średnicy do 24 cm, płatki średnio zachodzące. Hodowca: Doug Gilberg z Gilberg Farms (USA, Robertsville, Missouri). Wprowadzona na rynek europejski przez Green Works (Holandia) w 2005 roku
• H. Meehan’s Mallow Marvels (H. moscheutos x H. grandiflorus x H. militaris). Liście zmienne,od głęboko wciętych podobnych do konopii poprzez płytko klapowane do owalnych. Kwiaty średnicy 18-20 cm. Pochodzenie: Thomas Meehan Nursery, PA, USA ok. 1903, wprowadzony do handlu ok. 1907. Uznaje się, że bezpośrednim hodowcą był Ernest Hemming, młody hodowca wyuczony w Kew. Odmiany: Crimson Marvel, Red Marvel, Rose Marvel, White Marvel.
• H. Mauna Kea – wyhodowany przez: William L. Morrison, Park Ridge, IL, USA lata 70-te
• H. Mauna Loa Pink – kwiaty różowe
• H. Mount Blanc – wyhodowany przez: William L. Morrison, Park Ridge, IL, USA lata 70-te
• H. Moy Grande – wys. i szer. 150 cm, kwiaty różowo-czerwone z niebieskim odcieniem, średnicy 30 cm. Płatki zaokrąglone, niezachodzące. Hodowca: Dr. Moy, Ogród Botaniczny San Antonio
• H. Old Yella – wys. 110 cm, pokrój stożkowaty, liście zielone, w słońcu purpurowo-zielone, nie klapowane. Kwiaty kremowo żółte z małym, czerwonym oczkiem, średnicy 25-30 cm. Płatki lekko sfalowane, mocno zachodzące. Kwitnie często na bocznych rozgałęzieniach. Wyhodowany przez braci Fleming. Strefa 4
• H. 100 Degrees – kwiaty białe z różowym odcieniem, małe, fioletowo-czerwone oczko, średnicy 23 cm. Płatki mocno zachodzące, skręcone.
• H. moscheutos Pallida – wprowadzony w 1827 przez szkółkę William Prince, NY, USA
• H. Peppermint Schnapps z serii CORDIAL – wys. 100-120 cm, kwiaty różowe z czerwonym oczkiem, średnicy 20-25 cm. Liście brązowo-zielone podobne do klonu. Pochodzenie: Blooms of Bressingham, 2007
• H. Pink Clouds – wys. 120-150 cm, kwiaty różowe, liście podobne do klonu.
• H. Pink Comet (H. moscheutos x H. rosa-chinensis) – kwiaty różowe, czerwono nakrapiane. Liście błyszczące, zielone. Strefa 4. Wyhodowany przez braci Fleming.
• H. Pink Elephant – wys. 100 cm, kwiaty różowe średnicy 25-30 cm, silnie zmarszczone płatki. Hodowca: Tom Miksich, IN, USA 2007.
• H. Pink Giant – wys. 160-200 cm, silne łodygi. Kwiaty różowo-białe z czerwonym oczkiem średnicy 20 cm, płytko czarkowate. 50-60 % kwiatów kwitnie jednocześnie. Podobny do odmiany The Clown lub Intense Pink.
• H. Pitter Patti – kwiaty białe, od brzegów różowe. Oczko różowe. Hodowca: Doug Gilberg, Robertsville, Missouri, USA.
• H. mutabilis Plena – wys. do 3 m, kwiaty białe, pełne. Oferowany przez Plant Delights.
• H. Plum Crazy – wys. 90-120 cm. Pokrój stożkowaty, zwarty. Kwiaty śliwkowo-purpurowe o ciemniejszych nerwach i bardzo małym ciemnoczerwonym oczku. Średnica 18-20 cm. Liście 3-5 klapowane, podobne do klonu, ciemnopurpurowe do purpurowo-zielonych. Strefa 4. Wyhodowany przez braci Fleming
• H. Pointsettia – wys. 130-160 cm, kwiaty czarkowate, średnicy 16-20 cm, jaskrawo czerwone bez wyraźnego oczka. Płatki zachodzące. Strefa 5.
• H. Pyrenees Pink – Pochodzenie: William L. Morrison, Park Ridge, IL, USA, lata 70-te
• H. Radiation: wys. 150-165 cm, kwiaty różowe, błyszczące z bardziej czerwonym oczkiem średnicy 23 cm. Strefa 5.
• H. Rainier Red – kwiaty ciemnoczerwone bez oczka. Pochodzenie: William L. Morrison, Park Ridge, IL, USA, lata 70-te
• H. Raspberry Rose – wys. 210 cm, kwiaty błyszczące, karmazynowo-czerwone, średnicy do 25 cm
• H. Red Cutleaf – wys. 115 cm, kwiaty różowo-czerwone średnicy 19-23 cm, lekko czarkowate o zachodzących płatkach. Liście wyraźnie klapowane.
• H. Red Flyer (H. coccineus x H. grandiflorus) – wys. do 3,5 m, kwiaty jaskrawoczerwone. Liście powcinane podobne do H. coccineus
• H. moscheutos Robert Fleming – przez lata klasyczna ciemnoczerwona odmiana. Płatki szorstkie, cienkie, pomarszczone. Część kwiatów pozostaje na roślinie drugi dzień.
• H. moscheutos roseus – kwiaty różowe o zmiennym nasyceniu. Takson utworzony dla odróżnienia od var. Albus użyty przez Parsons w 1901 w dziele ‘How to plan the home grounds’.
• H. Royal Gems – wys. 60-100 cm, szer. 60-75 cm. Kwiaty jaskraworóżowe, liście ciemnopurpurowe. Płatki owalne. Wyhodowany przez braci Fleming. W handlu od 2002. Strefa 4.
• H. moscheutos Rubrus – wys. do 2 m, bardzo stara odmiana o fiołkowo-różowych kwiatach wymieniona po raz pierwszy w katalogu William Prince Nursery w 1827
• H. Ruby Dot – wys. 120-160 cm, pokrój luźny. Kwiaty czysto białe z wyraźnym, czerwonym oczkiem. Średnica 20-24 cm. Płatki zachodzące.
• H. Satellite – wys. 75 cm. Kwiaty fiołkowo-różowe z jaśniejszymi naciekami, średnicy 20-23 cm. Płatki lekko pofalowane. Liście podobne do klonu z purpurowym odcieniem. Wyhodowany przez braci Fleming
• H. Sleeping Beauty – wys. 140-170 cm. Kwiaty białe z różowym rumieńcem i czerwonym oczkiem średnicy 13-15 cm. Płatki nie zachodzące. Kwiaty często otwierają się dopiero po południu.
• H. Small Wonder – wys. 75 cm. Kwiaty białe, różowo prążkowane wzdłuż nerwów z czerwonym oczkiem, czarkowate. Płatki zachodzące. Liście ciemnopurpurowe, małe, podobne do klonu. Wyhodowany przez braci Fleming
• H. Snow Queen – wys. 100-115 cm. Kwiaty białe średnicy 25-30 cm z wyraźnym, czerwonym oczkiem. Brzegi płatków pofalowane
• H. Strawberry Swirl (syn. Strawberry and Cream) – kwiaty blado różowe, ciemniejsze na brzegach, z dużym fioletowo-czerwonym oczkiem. Brzegi płatków pomarszczone. Wyhodowany przez braci Fleming. Wprowadzony do handlu przez Monrovia Nursery od 2009.
• H. Summer Storm – wys. 120 cm. Kwiaty różowe średnicy 20 cm z ciemniejszym, fiołkowym oczkiem. Liście ciemnoczerwone. Uważany za następcę ‘Kopper Kinga’. Pochodzenie: Walters Gardens. W handlu od 2007.
• H. moscheutos Super Rose – wys 90-140 cm. Kwiaty różowe średnicy 23 cm o ciemniejszych nerwach i czerwonym oczku, płytko czarkowate. 80 % kwiatów kwitnie jednocześnie.
• H. Sweet Caroline – kwiaty jasnoróżowe z fioletowym odcieniem i fioletowo-czerwonym oczkiem. Płatki pofalowane. Długi okres kwitnienia. Hodowca: Harold F. Winters 1985.
• H. Torchy (H. militaria x H. moscheutos x H. coccineus) – kwiaty czerwone, dzwonkowate. Płatki pomarszczone. Liście klapowane, jasnozielone. Strefa 4. Pochodzenie: Flemings Flower Fields, Lincoln, NE, USA.
• H. Turn of Century – wys. 210 cm. Jeden z najwyższych mieszańców. Kwiaty białe średnicy 13 cm z różowym rumieńcem i ciemniejszymi różowymi i czerwonymi plamami zwykle na wierzchołku płatków. Podstawa i żyłkowanie płatków czerwone. Płatki pomarszczone, zachodzące. Strefa 4-5.
Jestem świadom, że istotnym mankamentem tego artykułu jest brak ilustracji, ale w obecnej dobie Internetu wygooglanie zdjęć kwiatów chociaż tych bardziej rozpowszechnionych odmian nie powinno nastręczać większych kłopotów.
Opracowanie:
Lewandowski Mariusz
